Als mensen het woord 'engel' gebruiken, weet iedereen wat er bedoeld wordt. Althans, dat dénken we. Want als je vervolgens vraagt wat een engel dan is, dan komen er weliswaar beschrij- vingen van gevleugelde wezens in het wit, en wezens die je helpen of redden, maar waar die nu vandaan komen, wat hun doel is, of ze wel werkelijk bestaan en meer van dit soort vragen blijft doorgaans onbeantwoord. Het begrip 'engel' lijkt daardoor meer een soort sfeer of gevoel op te roepen dan heel concreet geplaatst te worden.

Funk en Wagnall's' Standard Dictionary of Folklore, Mythology and legend beschrijft engelen als 'een orde van spiritule wezens die de Godheid op zijn wenken bedient: De hemelse bewakers, helpende geesten of boodschappers, of hun gevallen tegenhangers'. Met dele beschrijving kunnen we verschillende kanten op, afhankelijk van hoe we bepaalde onderdelen van de definitie nader omschrijven.

Eén van mijn lezeressen schrijft me een komische ondervinding: "Verleden week maakten mijn ouders, zuster en ik een autorit. Op de terugweg kregen we een lekke band. Mijn vader is niet zo bedreven in het banden verwisselen, maar er was nergens hulp te bekennen, dus haalde hij de gereedschappen tevoorschijn en zei: "Wat ik nodig heb is een engel uit de hemel om me te helpen". En toen klonk een stem boven ons: "Als u even wacht zal ik u wel helpen". Het was geen engel, maar een man in een telefoon- paal! Angela

Een verongelukte piloot keert als engel op aarde terug om zijn treurende verloofde te beschermen totdat ze een nieuwe partner heeft gevonden. Dit gegeven resulteerde meer dan een halve eeuw geleden in het filmsprookje "A Guy named Joe". Tot de fans behoort niet alleen Steven Spielberg, getuige zijn remake onder de titel "Always", maar ook Joop van den Ende. Een paar jaar geleden werd onder auspiciën van deze Nederlandse theaterreus het ontroerende verhaal omgebogen tot de musical "Joe", met Stanley Burleson, Vera Mann en Matilde Santing in de hoofdrollen. Het resultaat was niet onaardig, maar de film was toch beter.

Als hij geluk heeft, loopt de bezoeker ze tegen het lijf: mannelijke en vrouwelijke engelen, slechts gekleed in dunne, half doorschijnende jurkjes gemaakt van menselijk haar. Twee aan Twee, babbelend of zwijgend, mengen zij zich tussen het publiek dat zijn ogen uitkijkt of nonchalant doet of het niets ziet. Dit is de eindexamententoonstelling van de Rietveld Academie in Amsterdam.

Het thema engagement, of, wat minder heftig: oog voor de wereld om je heen, valt maar bij een handjevol studenten te ontdekken. Het is er wél bij Elaine Kim. De engelen met de jurken van haar, die door het hoofdgebouw van de Rietveld lopen, komen voort uit performances die zij ensceneerde in Buenos Aires. 'Haar wordt gezien als een verlengstuk van de ziel', schrijft Kim in een begeleidende tekst. Een mens die zijn haren verliest, verliest zijn herinneringen. En dat mag in Argentinië nooit gebeuren, vindt ze. Haar jurken herbergen het collectieve geheugen van het land, dat de kunstenaar met een mooi symbolisch gebaar heeft teruggegeven aan de bewoners.

De vroeger SS-officier Friedrich Engel (93) is vrijdag tot zeven jaar gevangenisstraf veroordeeld. Een rechtbank in Hamburg achtte hem schuldig aan de moord op 59 Italiaanse gijzelaars. Engel hoeft wegens zijn gevorderde leeftijd voorlopig niet in de gevangenis te zitten.

De twee figuren in werkkleding verschenen op Highway 27... Ze waren groot van gestalte, zeker twee meter lang, fors en atletisch gebouwd. De ene had donker haar en een fijn gezicht, de ander was blond en sterk.

En op dat moment verspreidde zich heel langzaam, als een ontluikende bloem, een wit licht in de ruimte.

En nu waren de twee mannen glinsterend wit. Hun werkkleding had plaatsgemaakt voor gewaden die zo helder waren dat het leek alsof ze in brand stonden. Hun gezichten waren lichtbruin, helder, hun ogen glansden, en zij droegen een riem van glinsterend goud met daaraan een glimmend zwaard.

En toen verscheen er op hun rug en schouders een zich langzaam uitspreidend waas als van glanzende zijde: heldere, transparante vleugels, steeds hoger en hoger, boven hun hoofden, zachtjes wiegend op het ritme van een onwereldse bries.

Ik weet het zeker: er bestaan engelen. Zij werken in het verpleeghuis waar onze moeder woont. Jonge meisjes met piercings in neus en wenk- brauwen. Gekleurde haren van paars tot oranje. Maar ze hebben zoveel geduld, liefde, en humor met de mensen! Dat wilde ik even kwijt. Vaak wordt er over mensen die zich 'anders' kleden ook anders gedacht. Maar zij ook dragen het hart op de juiste plaats. Alle mensen die in een verpleeghuis werken en helpen, dat zijn de engelen. Namens onze hele familie: dank voor de goede zorgen die onze moeder van jullie krijgt nu niet meer voor zichzelf kan zorgen. Leida van der Lee