De ziel is in de meest gebruikte betekenis de niet-materiële, spirituele component van de mens.
Het begrip ziel wordt doorheen de geschiedenis en in vele culturen en door de verschillende religies op heel uiteenlopende manieren ingevuld of gedefinieerd. Wetenschappelijk gezien kan het bestaan van de ziel (als een feitelijke entiteit) niet worden aangetoond.

Samenvattend: de ziel is de plaats van de persoonlijkheid. De wil, het intellect en de emoties van de mens zetelen daar. Zoals de geest wordt gebruikt om te communiceren met de geestelijke wereld en het lichaam met de natuurlijke wereld, zo staat de ziel daartussen en oefent zijn kracht om te onderscheiden en te beslissen of de geestelijke, dan wel de natuurlijke wereld zal regeren. Ook staat de mens soms onder het bestuur van de ziel door haar intellect, om zo een ideologische wereld te scheppen, die regeert. Om de geest te laten heersen, moet de ziel zijn toestemming geven; anders is de geest hulpeloos om de ziel en het lichaam te besturen. Maar deze beslissing is aan de ziel, want daarin woont de persoonlijkheid van de mens.

Dan formeert de Ene, God,    de roodbloedige mens van stof (1) uit de bloedrode grond en blaast in zijn neusgaten    ademhaling van leven (2); zo wordt de roodbloedige mens    tot lijf-en-ziel (3)    in leven. Genesis 2:7

Hij, de God van de vrede, moge u heiligen, geheel en al, en geheel uw geest (2) en ziel (3) en lichaam (1) moge onberispelijk worden gehouden in de komst van onze Heer, Jezus Christus. 1 Tessalonicenzen 5:23

(1) lichaam: uit stof, uit aarde (het stof der aarde).
(2) pneuma = Geest, adem, wind: levensadem.
(3) psychē = Hart, leven, ziel: een levend wezen (een levende ziel).