In De geschiedenis van de liefde worden drie verhalen door elkaar verteld. Ten eerste de geschiedenis van de joodse Leo Gursky, die na de oorlog zijn grote liefde achterna reist. Daarnaast het verhaal van de in Chili wonende journalist Litvinoff. Het derde verhaal is het relaas van Alma Singer, een jong meisje dat zich de eenzaamheid van haar moeder aantrekt.

Een boek dat als titel heeft ‘De geschiedenis van de liefde’ speelt een belangrijke rol in de roman van Krauss die gaat over liefde, verlies en verlangen, maar bovenal over hoe boeken mensen elkaar verbinden en hoe dat hun leven beïnvloedt.

De drie geschiedenissen van de hoofdpersonen hebben raakvlakken op het gebied van de liefde en op het terrein van de fictie. Alle personages hebben iets met het schrijven of vertalen van literatuur te maken.

De geschiedenis van de liefde is een nogal veelomvattende titel, waar niet iedereen zich aan zou wagen. Nicole Krauss heeft dan ook lang geaarzeld voordat ze voor deze titel koos. Krauss: "In mijn roman draait het in belangrijke mate om het verloren gewaande boek De geschiedenis van de liefde. Van dit boek zijn slechts tweehonderd exemplaren gedrukt, die bovendien op één na allemaal verloren zijn gegaan. Dat ene exemplaar heeft nog steeds de potentie om het leven van mensen te veranderen. In mijn roman verbindt dit enige overgebleven exemplaar enkele eenzame en geïsoleerde mensen met elkaar, waardoor hun leven verandert."

Uit: Een interview met de Amerikaanse schrijfster Nicole Krauss.

Hoofdstuk 18. LIEFDE ONDER DE ENGELEN.

HOE ENGELEN SLAPEN. Onrustig. Ze liggen te woelen en proberen het mysterie van de Levenden te begrijpen. Ze weten heel weinig over wat het is om een nieuw recept voor een bril aan te vragen en opeens weer de wereld te zien, met een mengeling van teleurstelling en dankbaarheid. De eerste keer dat een meisje genaamd Alma haar hand vlak onder je onderste rib legt: over dit gevoel hebben ze slechts theorieën, maar geen tastbare ideeën. Als je ze een schudbol zou geven, zouden ze misschien niet eens het benul hebben om ermee te schudden.

Ook dromen ze niet. Om deze reden hebben ze één onderwerp minder om over te praten. Bij het ontwaken hebben ze het aarzelende gevoel dat er iets is wat ze elkaar vergeten zijn te vertellen. Onderling zijn de engelen het erover oneens of dit een gevolg is van iets rudimentairs of dat het voortvloeit uit de empathie die ze met de Levenden voelen, zo krachtig dat ze er soms van gaan huilen. In het algemeen zijn ze over het onderwerp dromen in twee kampen verdeeld.
Zelfs onder de engelen bestaat het verdrietige van verdeeldheid.

PERSOONLIJKE KWESTIES. Weliswaar hebben engelen geen reukvermogen, maar in hun oneindige liefde voor de Levenden lopen ze om het hardst overal aan te ruiken. Net als honden schrikken ze er niet voor terug elkaar te besnuffelen. Als ze niet kunnen slapen liggen ze soms met hun neus in hun oksel en vragen zich af hoe die ruikt.

DE DISCUSSIE TUSSEN ENGELEN. Zijn eeuwig en ontberen hoop op een ontknoping. Dat komt omdat ze discussiëren over wat het betekent om onder de Levenden te verkeren, en omdat ze dat niet weten, kunnen ze er alleen maar over speculeren, wat veel wegheeft van de manier waarop de Levenden speculeren over de aard (of het gebrek daaraan) van God.

ALLEEN ZIJN. Net als de Levenden zijn engelen elkaar soms beu en willen ze wel eens alleen zijn. Omdat de huizen waarin ze wonen overvol zijn en ze nergens anders terecht kunnen, kan een engel op zo'n moment alleen maar zijn ogen dichtdoen en zijn hoofd op zijn armen leggen. Wanneer een engel dat doet, begrijpen de anderen dat hij zichzelf probeert wijs te maken dat hij alleen is en lopen ze op hun tenen om hem heen.
Om hem een handje te helpen praten ze wel eens over hem alsof hij er niet bij is.
Als ze toevallig tegen hem aan lopen, fluisteren ze: 'Dat was ik niet, hoor.'

IN VOOR- EN TEGENSPOED. Engelen trouwen niet. Op de eerste plaats hebben ze het te druk en op de tweede plaats worden ze niet verliefd op elkaar. (Als je niet weet hoe het voelt wanneer iemand van wie je houdt voor het eerst een hand onder je onderste rib legt, wat heeft de liefde dan voor kans?) Zolang ze met elkaar leven hebben ze wel iets van een nest pasgeboren hondjes: blind, dankbaar en kaal. Dat wil niet zeggen dat ze geen liefde voelen, want dat doen ze wel; soms voelen ze haar zo sterk dat ze menen een paniekaanval te hebben. Op dat soort momenten gaat hun hart als bezeten tekeer en zijn ze bang dat ze moeten overgeven. Maar de liefde die ze voelen is niet voor hun eigen soort, maar voor de Levenden, die ze niet kunnen begrijpen, noch ruiken, noch aanraken. Het is een algemene liefde voor de Levenden (die, hoewel algemeen, daarom nog niet minder krachtig is). Slechts af en toe merkt een engel dat ze een gebrek heeft dat maakt dat ze verliefd wordt, niet in het algemeen, maar in het bijzonder.

Uit 'De geschiedenis van de Liefde', pagina 215-217.