Zeventien man zitten op het strand rond de twee kampvuren. Zeventien mannen en vrouwen. En kinderen.
O, nou ja, zeventien engelen zitten op anderhalve meter van de twee vuren met veel dunne stammetjes en veel dikkere stammen.
Op de vier hoeken staan emmers met water. Alsof een engel niet weet wat vuur met aarde en water en lucht kan doen.
Warmte. Veiligheid en houvast. Stromende gevoelens die tot rust komen. De vrijheid om te ademen.
De zon begint te zetten. De kampvuren zijn een heerlijke plek om de dag af te sluiten.
Aan de linkerkant wordt wat gelachen. Tonny heeft een vrolijk gekleurde Beach polo aan en een korte lichtblauwe Bermuda.
Hij begint om zich heen te kijken. Het licht van de zon staat laag. De gloed van het vuur houdt de engelen warm.
“De eerste keer. De eerste keer heb ik alleen maar naast hem gestaan. Om licht en vertrouwen te brengen.
Dan kan er warmte en liefde groeien.”
Asrial kijkt Tonny aan en knikt bevestigend.
“Ik ben vrijwilliger”, glimlacht Hansje. “Maatje. Vriend. Ik mag met zijn ogen kijken en hij kan door mijn ogen naar de mensen kijken.”
"Jongens, dat is toch dat liedje?" vraagt Anne. “Uit de film met de beren”.
En ze begint zacht te zingen. “Just take a look through my eyes, There's a better place somewhere out there”.
Iedereen valt stil.
Sluit je ogen. Kijk het aan. Je kan nooit vermoeden dat deze wondermooie stem toebehoort aan een meisje van amper acht jaar oud.
Na een poosje durft Anne verder te praten.
“Ik kan dingen laten gebeuren. Toen ik een bol maakte, zo groot als de zon,
en toen ik de bol de kamer in stuurde waar hij in zat
en toen de vlammen van de bol overal liefde lieten stromen, kloppend vanuit mijn hart.”
En fluisterend voegt Anne toe. “Dan is een betere plek gemaakt”.
Eduardo Angelina pakt zijn gitaar en strekt zijn vingers voor het bekendste gitaarakkoord aller tijden: Am7.
Even later is het alsof een gospelkoor van zeventien mannen, vrouwen en kinderen aan het zingen is:
There Are Ways To Get There
If You Care Enough For The Living
Make A Little Space
Make A Better Place...
Hoewel het alleen het refrein is, krijgt Martin er kippenvel van op zijn armen.
“Ik mag in dit verband denken aan de bekende uitspraak van een cabaretier”.
Martin haalt diep adem en zet zijn zware stem op.
“Zo, gaat allemaal 's op je gemak zitten en luisteren. Effe luisteren, mannen!”
Rechts van Martin klinkt wat gegiechel en gegniffel.
“Ik sta een keer achter hem, en heb hem heel vriendelijk het volgende gezegd:
Luisteren, luister naar jezelf en naar de mensen om je heen. Dat is genoeg.
Alleen als je stil bent en luistert naar jezelf en de ander kun je God horen.”
“Omoiyari”, spreekt de engel naast Hansje zachtjes uit.
Madame Mayumi Tenshi ziet de verbazing in de kring omhoog borrelen.
“Een Japans woord, dat meer is dan empathie. Aan de basis van omoiyari ligt een gevoel van saamhorigheid en een verlangen naar harmonie.”
Hansje hoort om zich heen het zacht instemmend geknik. “Aha, hmmhmm”.
De engel Mayumi gaat verder: “Ik gaf hem een diepe ervaring van licht en liefde. Niet zichtbaar maar wel ervaarbaar. Zodat hij zich niet alleen voelt maar geliefd en verbonden”.
Het is weer stil. De prettige stilte tussen vrienden als ontspannen stilte van bij jezelf zijn en diep ademhalen, langzaam en diep.
Tonny kijkt Jetty aan. Haar mondhoeken trekken iets op. Haar ogen beginnen te lachen. Ze glimlacht terug.
“Gisteren was ik bij mijn kleine achterkleinkind dat lekker lag te slapen.
Mijn schoonzoon was aan het kijken via een camera naar de jongen.
Toen ben ik als vlinder even gaan vliegen in de slaapkamer.
Zodat hij weet: het kan niet, maar er komt een nieuw begin dichtbij.
Een transformatie naar een leven in liefde, vreugde en gezondheid.”
De wind waait amper, als het suizen van een zachte stilte.
Het eikenhout in het kampvuur ruikt en knispert terwijl de vlammen spelen met de takken.
Het water dat het strand op rolt en zich weer terugtrekt.
Nathaniël bukt zich en schrijft met zijn vinger in het zand.
“Je hebt gelijk. Er zijn veel goede dingen. Mooie dingen... Zoals liefde.
Ik heb mijn lichtgestalte nog aan. Met de contouren van een mens.
Ik straal enkel licht uit, met warme liefde omringd.
Tijd en ruimte verdwijnen, oneindig en onbegrensd.
Het is okee.”
Ze zeggen weleens dat je in de ogen van de ander zijn of haar ziel kunt zien. De ogen zijn de vensters van onze ziel.
En Hansje kan door mijn ogen heen kijken naar onze menselijke manier van leven.
Ik kan door zijn ogen kijken met een hemels perspectief. Mensenmaat, die engelenmaat is.
Ik adem diep in en uit. Ik sluit mijn ogen. Boven mijn derde oog haal ik het licht naar binnen.
Ik zie zeventien engelen in een kring om twee kampvuren zitten. Ze praten over de eerste keer dat ze met mij in contact komen.
De eerste keer dat ik wat van de overzijde zag was toen mijn oma Pietje een maand overleden was en op 14 september langskwam terwijl ik in bed lag.
Zij was heel lief, en ik schrik nog als ik aan de ontmoeting terugdenk.
Heel vaak heb ik ontmoetingen ontkent. Meestal ben ik bang om te vertellen wat ik meemaak. Het zal wel gek zijn. Ik zal wel gek zijn. Maar ja.
De liefde is blij met eerlijk zijn en met de waarheid doen.
Leven in het hier en nu. Vandaar van mij wat pogingen om mijn verhaal te vertellen.
Van Jaliefde, van bescheiden en vriendelijk.
De liefde ziet altijd het goede bij een ander
en vertelt ook alleen het goede aan een ander door.
De liefde wil aardige dingen zeggen en aan anderen denken.
Van dat zoete gevoel, je kent het wel.
De liefde is zonder voorwaarden. Jij mag zijn zoals je bent.
Aanraakbaar. Om samen plezier te hebben.
Want de liefde denkt altijd het beste van een ander en blijft altijd geduldig.
De liefde gaat over gelijk zijn, gelijkwaardig, om gelijke waarde te hebben.
Zodat je veilig thuis kunt zijn bij de ander.
Met gedeelde intimiteit, verbonden met de ander
en de ander dicht bij jou.
Samen zijn met luisteren en stilte en goed praten over het leven.
De liefde is ingetogen en vindt zichzelf okee.
En de liefde is veel te veel en blijft altijd.
