"Heb jij ook het gevoel dat iemand ons bekijkt?"
Hansje kijkt omhoog.
"Ja", zegt Asrial verstrooid, maar daar kunnen wij wel wat aan doen.
En ze zwaait met haar armen in de lucht.
"Ook al is het goed volk, ik hou er ook niet zo van.
Het is al erg genoeg dat engelen elkaar aanvoelen, elkaars gedachten kennen."
Het lijkt alsof het langzaam wat lichter wordt op de zolderkamer.
Maar dat kan ook de maan weer zijn.
De wolken schuiven naar de maan toe,
maar lossen op zodat de maan nu steeds zichtbaar is.
Soms met een 'halo' eromheen.
Asrial laat haar armen zakken.
"Zo - en nu de kleding. Onopvallend graag.
Een spijkerbroek is goed, maar doe maar een trui en een jas aan.
Over een uur wordt het een nieuwe dag en kunnen we naar Barneveld."
"Naar wat?" vraagt Hansje verbaasd, terwijl hij aan zijn nieuwe blauwe trui voelt.
"Het dorp heeft achtentwintig duizend vierhonderd drieënzeventig inwoners en duizenden engelen.
Daar gaan we aan het werk.
We zullen Tonny en Anne ook wel zien.
En nog vier andere engelen, maar daar mag ik in dit verhaal niets over zeggen."
Asrial kijkt ondeugend voor zich uit.
"One Happy Family".
"Brother".
"Love You More."
Hansje verschiet even van kleur. Tot een gedachte hem binnen valt.
"Hoeveel song titels van Racoon kun jij opnoemen, zeg?"
Asrial antwoord snel.
"Twee-en-veertig. Maar dan reken ik ook wat covers mee die ze live gespeeld hebben."
"Zucht. Ik dacht even dat het over mij ging."
Hansje glimlacht.
"Je weet wel: Engelen en Liefde, enzo..."
